Vento

– Non me soples na cara!!! – É o vento. Con esta serenidade respondía María cando alguén lle reprochaba a súa fea costume. Era unha muller afable de mediana idade. Vivía nun pequeno piso dun barrio nas aforas da cidade e levaba unha vida sinxela e tranquila coidando do seu marido e os seus netos.

Maleta

–  ! Ei, Maleta, deixa a porta aberta xa! Mais xente non vai vir, penso eu . O partido ía xa pola metade do primeiro tempo . Ramón estivera collendo as entradas na porta desde as cinco menos dez . Cada vez había menos xente . Só marcara dez entradas, e outros vinte que pasaran

Vaqueiro

– Cando me lembro daquela época, irremediablemente ven á miña mente unha palabra: area.  Si, area. Aquela area fina que estaba por todas partes, que se che metía por tódolos recunchos do corpo. No pelo tiñas area, na boca masticabas area e sempre había  algún grao inoportuno que atinaba a meterseche nun ollo xusto cando

A Flor Máis Grande do Mundo (José Saramago)

UN MOSQUITO NA PRAZA DA QUINTANA

Praza da Quintana. Maio 2010. Ano Xacobeo. Un mosquito trata de facer unha das súas “trasnadas” na praza. Desde unha fiestra do convento de San Paio observa os xogos dos rapaces que corretean entre os turistas e os peregrinos. Voa hasta pousarse en algo brandiño e suave, ¡qué cómodo!!! O mosquito bota unha ollada á

El desafío

Inocencio García era uno de esos hombres que dicen estar de vuelta de todo, cansados de la vida pero aferrados a ella con el instinto de la garrapata, que juega a ser garbanzo entre el pelaje de algún animal desafortunado. Cada vez que alguien contaba su anécdota particular en el bar de “la Dolores”, acompañada